„Bóg wyrzekł słowo i świat stał się przez nie”. Słowo Boga wszakże ma moc sprawczą. Ten, Którego niebiosa ogarnąć nie mogą, nie potrzebuje żadnego budulca, aby tworzyć i obalać, dawać początek i obwieszczać koniec. Stworzenie świata przez słowo uzmysławia nam przeogromną moc Boga. On jest Tym, Który dał początek wszystkiemu co istnieje poza Nim samym. Co więcej, Bóg po stworzeniu świata przemawia do człowieka. Uniża się do granic Swojego stworzenia i wprowadza go do krainy wiecznej szczęśliwości.
Człowiek jednak po tym wszystkim, co otrzymał od Boga wsłuchuje się także w inne słowo. Tym tarem jest to słowo Kusiciela, Słowo, podważające orędzie Tego, Który przez Słowo dał początek światu. Przeciwko słowu Stwórcy teraz zostaje wypowiedziane słowo zniszczenia. Słowo, kwestionujące porządek świata, miłość Boga i sens życia człowieka.
Niestety, człowiek wybiera poprzez swoje słowo opuszcza Słowo mocy stwórczej i idzie za słowem pokusy, słowem zniszczenia. Skutki tego wyboru okażą się już wkrótce katastrofalne. Z własnej nieprzymuszonej woli, z własnego wyboru człowiek porzuca raj na ziemi i od tej pory będzie doświadczał niejednokrotnie piekła, które będzie konsekwencją jego osobistych wyborów.
Cóż można zatem było spodziewać się po Stwórcy? Gdyby Bóg był słabym człowiekiem, zapewne porzuciłby wiarołomną istotę, której sam dał istnienie. Lecz Bóg wypowiada kolejne słowo. Choć będzie ono zwiastowało ból i cierpienie, jego zasadniczą treścią będzie nadzieja. Kiedy wypełni się czas, Bóg pośle Syna Niewiasty, aby Słowo stało się Ciałem, aby Odwieczne Słowo Boga odniosło tryumf nad słowem kusiciela.
Od tamtego czasu, człowiekowi pośród spiekoty dnia, trudów i przeszkód napotkanych w życiu towarzyszyć będzie Słowo Boga. Słowo dane Patriarchom, wypowiadane do proroków, a w czasach ostatecznych Słowo Wcielone, Którym jest Jezus Chrystus. To On jest wypełnieniem Bożych obietnic. On sam jest Siewcą z dzisiejszej Ewangelii, Który sam będąc spełnionym Słowem Boga sieje ziarno Bożego Słowa i Boskiej nadziei do naszych serc.
O, gdybyśmy potrafili zadbać o glebę naszych serc, gdybyśmy zatroszczyli się o rzucane w nią ziarno, aby wydało plon stokrotny! Jakże inny byłby świat, jakże łatwiejsze byłyby nasze wybory, które na pierwszym miejscu brałyby pod uwagę wolę Najwyższego….
Jeśli chcesz nam pomóc ewangelizować w Internecie, wejdź na stronę https://zrzutka.pl/yhdj73 i pomóż nam.
PIERWSZE CZYTANIE (Iz 55,10–11)
Skuteczność słowa Bożego
Czytanie z Księgi proroka Izajasza.
To mówi Pan:
„Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich: nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa”.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 65,10abcd.10e–12.13–14)
Refren: Na żyznej ziemi ziarno wyda plony.
Nawiedziłeś i nawodniłeś ziemię, *
wzbogaciłeś ją obficie.
Strumień Boży wezbrany od wody; *
przygotowałeś im zboże.
I tak uprawiłeś ziemię: +
nawodniłeś jej bruzdy, wyrównałeś jej skiby, *
spulchniłeś ją deszczami, pobłogosławiłeś płodom.
Rok uwieńczyłeś swymi dobrami, *
gdzie przejdziesz, wzbudzasz urodzaj.
Stepowe pastwiska są pełne rosy, *
a wzgórza przepasane weselem,
łąki się stroją trzodami, doliny +
okrywają się zbożem, *
razem śpiewają i wznoszą okrzyki radości.
DRUGIE CZYTANIE (Rz 8,18–23)
Oczekujemy chwały
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.
Bracia:
Sądzę, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić. Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał, w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych.
Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów, odkupienia naszego ciała.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA DŁUŻSZA (Mt 13,1-23)
Przypowieść o siewcy
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami:
„Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, niektóre ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny.
Kto ma uszy, niechaj słucha”.
Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: „Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?”
On im odpowiedział: „Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza:
«Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie zrozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił».
Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę powiadani wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło zobaczyć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli.
Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy. Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze.
Posiane na miejsca skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje.
Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne.
Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny”.
Oto słowo Pańskie.
EWANGELIA KRÓTSZA (Mt 13,1-9)
Przypowieść o siewcy
Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
Tego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami:
„Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, niektóre ziarna padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny.
Kto ma uszy, niechaj słucha”.
Oto słowo Pańskie.
