Gdzie jest granica pomiędzy tym co Cesarskie a tym co Boskie? Czy wyznacza ją aktualna linia demarkacyjna wytyczona po wiekach walki o wpływy pomiędzy Tronem a Ołtarzem? Na pozór często tak ów podział bywa definiowany. Jednak jeśli dobrze wyczytamy się w słowa Pisma Świętego i zagłębimy w naukę Kościoła, szybko spostrzeżemy się, że relacje między Tronem a Ołtarzem a nauka Zbawiciela streszczająca się w słowach Bogu co Boskie a Cezarowi co cesarskie to dwa różne zagadnienia.
Odwieczne spory pomiędzy strefami wpływów władzy świeckiej i duchownej jakże często rozgrywały się przede wszystkim na polu dominacji w sprawach ziemskich. Tzw. rozdział Państwa od Kościoła w różnych systemach prawnych też odbywa się według bardzo różnych modeli. Dla jednych jest to pretekst do rugowania nie tylko wpływów duchowieństwa w sferze dóbr doczesnych, ale także okazja do budowania modeli społeczeństw opartych na tym, co my nazywamy antywartościami czy też wprost za św. Janem Pawłem II cywilizacją śmierci. W innych przypadkach ów rozdział polega na powstrzymaniu się od wzajemnych ingerencji w procesy prowadzące do obejmowania i sprawowania władzy w państwie i kościele, ale przy założeniu współpracy dla dobra tych samych ludzi, którzy jednocześnie są obywatelami ziemskiej ojczyzny i wiernymi Kościoła.
Jakkolwiek by nie tłumaczyć owej zasady, która chętnie bywa cytowana także w naszej Ojczyźnie, ani władza świecka ani duchowna nie jest nieograniczona na polu własnej działalności. Nie może jakakolwiek władza zwracać się przeciwko prawu Bożemu. Tu żaden rozdział nie istnieje i nie może istnieć. Wszak Prawo Boże zapisane jest nie tylko w Ewangelii, ale także w naturze człowieka. Oznacza to, że dla wszystkich, którzy nie akceptują motywacji konfesyjnej TE SAME zasady wyprowadzane są z argumentacji godnościowej i mają swoje źródło w postrzeganiu człowieka jako osoby.
Nawet świecka Konstytucja RP odzwierciedla poniekąd tę logikę już w preambule, a ponadto właśnie w artykule 30 czyli odniesieniu do NIEZBYWALNEJ godności człowieka.
Władza „cesarska” nie może więc rościć sobie prawa do wszystkiego, tłumacząc to jedynie wynikiem wyborczym. Co więcej, owa władza nie jest nawet do końca właścicielem „monety podatkowej”. Jeśli bowiem system podatkowy jest zwyczajnie grabieżczy, nie da się go obronić prawem posiadania władzy. Władza bowiem czy świecka czy duchowna ma charakter SŁUŻEBNY.
Tutaj właśnie wkraczamy na zasadniczą różnicę podziału praw i obowiązków pomiędzy władzami, a obowiązkami względem władzy i Boga. O ile władza ma służyć tym, dla których jest ustanowiona, to człowiek jest stworzony aby służyć Bogu. Właśnie tu leży sedno sentencji Cezarowi co cesarskie Bogu co Boskie. Pytanie skierowane do Zbawiciela było ewidentną prowokacją. Wszak chodziło nie o sprawę podatków w ogóle, ale o daninę płaconą okupantowi! Odpowiedź Jezusa jest więc swego rodzaju wskazaniem, że oprócz spraw ziemskich są jeszcze ważniejsze, które zaniedbujemy skupiając się na tych pierwszych. Są to sprawy Boże.
Tym zatem, którzy chcą dziś uzasadniać każdą bzdurę, podatkową, antywolnościową czy ideologiczną „prawem cesarskiej daniny”, warto przypomnieć zasadę komplementarną do tej, o której mówimy. Brzmi ona bardzo znajomo: ζητειτε δε πρωτον την βασιλειαν του θεου και την δικαιοσυνην αυτου και ταυτα παντα προστεθησεται υμιν co znaczy „Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.”. (Mt 6,33)
[W zeszłym miesiącu zebraliśmy łącznie 450 zł. Dokonaliśmy niezbędnych opłat i zamówiliśmy modernizację strony. Pracujemy teraz nad poszerzeniem serwisu i jego przebudową. Jeśli możesz i chcesz dołączyć do grona darczyńców, kliknij https://zrzutka.pl/yhdj73 ]
PIERWSZE CZYTANIE
2 P 3, 12-15a. 17-18Czytanie z Drugiego Listu Świętego Piotra Apostoła
Najmilsi:
Oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo, płonąc, pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość. Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby On was znalazł bez plamy i skazy – w pokoju, a cierpliwość Pana naszego uważajcie za zbawienną.
Wy zatem, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, strzeżcie się, abyście dając się uwieść błędom tych, którzy nie szanują praw Bożych, własnej stałości nie doprowadzili do upadku. Wzrastajcie zaś w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa! Jemu chwała zarówno teraz, jak i do dnia wieczności! Amen.
PSALM RESPONSORYJNY
Ps 90 (89), 2 i 4. 10. 14 i 16 (R.: por. 1b)Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką
Zanim narodziły się góry, †
nim powstał świat i ziemia, *
od wieku po wiek Ty jesteś Bogiem.
Bo tysiąc lat w Twoich oczach †
jest jak wczorajszy dzień, który minął, *
albo straż nocna.
Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką
Miarą naszego życia jest lat siedemdziesiąt, *
osiemdziesiąt, gdy jesteśmy mocni.
A większość z nich to trud i marność, *
bo szybko mijają, my zaś odlatujemy.
Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką
Nasyć nas o świcie swoją łaską, *
abyśmy przez wszystkie dni nasze
mogli się radować i cieszyć.
Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło, *
a Twoja chwała nad ich synami.
Panie, Ty zawsze byłeś nam ucieczką
WERSET PRZED EWANGELIĄ (ALLELUJA)
Ef 1, 17-18Alleluja, alleluja, alleluja
Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.
Alleluja, alleluja, alleluja
EWANGELIA
Mk 12, 13-17Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Uczeni w Piśmie i starsi posłali do Jezusa kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli podchwycić Go w mowie. Ci przyszli i rzekli do Niego: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?»
Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę? Przynieście mi denara; chcę zobaczyć». Przynieśli, a On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?»
Odpowiedzieli Mu: «Cezara».
Wówczas Jezus rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».
I byli pełni podziwu dla Niego.
